کاری که این مدت و این روزها دارم روش تمرکز میکنم بهش فکر میکنم براش قدم برمیدارم
مرتبط شدن» هست.
با بچه های کلاسم.
با تک تکشون به عنوان یک انسان.
اقای د یه جمله ای رو این روزا خیلی میگه
که تربیت بنظرم صبره.
اونروز که باز اینو گفت ناخوداگاه تو ذهنم اومد که
که صبر راه درازی به مرگ پیوسته ست.»
پارسال راهبر خیلی بهم میگفت تو چقدر صبوری!
ولی امسال احساس میکنم اونقدرا صبور نیستم.
مطمئن نیستم به راهی که توشم
ولی با علی که حرف میزدیم یه چیزی خیلی برام شفاف شد
که چقدر تصمیم سختی گرفتم!
چقدر انتخاب بزرگی کردم که ان گونه که دیگران بودند نباشم!
شنبه ها موسسه جلسه متن خوانی داریم
اقای ن یه بار از اهمیت الگو ها میگفت .
اینکه ما بر همون طریقی که باهامون رفتار شده بود ابتدا با دانش اموزانمون رفتار میکردیم
بعد فهمیدیم که نه خب! درست نیست
اما مسئله اینه که در اون لحظه که مسئله ای دامنت رو گرفته تو ناخوداگاه در چاره های قبلی راهکار رو جستوجو میکنی.
بعد من نقطه ای ایستادم که نمیخوام
آنچنان که مرسوم هست با بچه ها رفتار کنم.
آنچنان که دیگران قدم برمیدارن قدم بردارم.
و لحظه ی مواجه با مسائل لحظه ای قفل میکنم و بعد به تقلای چه کنم میوفتم.
و اون گفتگویی که با علی داشتیم عظمت این داستان رو و سختیش رو برام روشن کرد.
حالا گمان کنید این تقلا در تاریکی باشه.
چرا تاریکی؟
چون تربیت صبره!
البته نیومدم که از تاریکی ها بگم.
بلکه خودمو راضی کردم به جای خوابیدن بشینم به نوشتن
که این نور ها که دیدم فراموشم نشه.
ادامه مطلب